Salt Lake City

Dat het ochtendlicht weer heel andere kleuren in de Canyon teweegbrengt, konden we vanochtend ervaren. Bij een strakblauwe lucht genoten we weer van prachtige uitzichten. We hebben stops gemaakt bij de Natural Bridge en bij Aqua Canyon. Vervolgens zijn we via Red Canyon uiteindelijk het national park weer uitgereden, na eerst nog weer een fotostop gemaakt te hebben. Daarna volgde een lange, vrijwel rechte weg naar Salt Lake City. 

Daar vandaan zal Coen morgen naar huis vliegen. Geen noodgeval, maar al lang geleden zo gepland. Wij gaan met z'n vijven nog een paar dagen naar Yellowstone en sluiten onze reis af met de zonsverduistering in Douglas/Wyoming. 

Tijdens de lange (deels saaie) rit kan ik wat schrijven over Amerika. Tenminste dat deel waar we kennis mee hebben gemaakt. Amerikanen zijn vriendelijk, ze zijn vrijwel altijd bereid om vragen te beantwoorden. Ze zijn ook geïnteresseerd in ons (en andere toeristen), waar we vandaan komen  en wat we gaan bezoeken. Op benzinestations komen ze naar ons toe voor een praatje. Velen zijn in Nederland geweest of kennen er iemand. Utrecht klinkt voor de meesten bekend. In de nationale parken is iedereen ook heel vriendelijk. Op elke camping en in elk park zijn rangers aanwezig om je de weg te wijzen of je van advies te dienen. Overal gelden regeltjes voor en daar dien je niet van af te wijken. Amerikanen zijn gehoorzaam en wijzen je er meteen op als je iets doet wat niet mag. Zoals zitten op de grond als je ergens moet wachten, dat mag niet. Men zegt het zonder boosheid overigens. Hier wordt binnen de lijntjes gekleurd. Wat ons opvalt is de enorme hoeveelheid plastic. Plastic verpakkingen, plastic flessen, geen statiegeld, je krijgt wel twintig plastic tasjes mee voor je boodschappen, we worden raar aangekeken als we een eigen boodschappentas meenemen. Ook zien we veel afval langs de weg of kapotte banden. Toch staat er US$ 1000 boete op het storten van afval in de natuur. Dit is moeilijk te handhaven, zeker op die lange wegen. Over die wegen gesproken, die zijn over het algemeen in slechte staat, asfalt wordt keer op keer gerepareerd en niet geheel vervangen. Naast de wegen staan bordjes: adopt a highway. Politici, publieke figuren of echtparen en verenigingen doen dit, hun naam wordt dan naast de snelweg geplaatst. Op de weg mag verder veel: zo mag je achter je camper nog een auto hangen/trekken. Een vrachtauto mag twee opleggers hebben, dus als een 3-combi rijden. Hier in Utah mag je alcohol kopen vanaf 21, maar als je er jonger uitziet dan 40 (en dat zag ik blijkbaar) moet je je ID tonen. Hier wordt wijn en sterke drank in een staatswinkel verkocht. In de andere staten was het gewoon in de supermarkt te koop, maar ook daar moet je minimaal 21 zijn. 

Inmiddels zijn we in Salt Lake City aangekomen. Het is een aardige stad met weinig hoogbouw. Als bezienswaardigheden worden het zoutmeer, enkele historische gebouwen genoemd, de bouwwerken van de Olympische spelen en de tempels van de mormonen. Iedereen is echter een beetje stadsmoe (we zijn hier eigenlijk alleen als tussenstop en om Coen op de luchthaven af te zetten) dus we hebben de stad overgeslagen en zijn lekker naar onze camping met zwembad en WiFi gegaan. Tijd ook voor een wasje. Coen kookt paella en pakt vanavond zijn spullen weer in want hij vertrekt morgenochtend vroeg.