'Stuck' in Denver

Na de totale zonsverduistering maakten we aanstalten voor vertrek. Na een uitgebreid afscheid van Randy en Baylor en een aantal vrienden van de vorige avond. We hadden tijd genoeg, maar toch, er waren nog 350 km af te leggen voor de vlucht van die avond. Maar o wee, het bleek onmogelijk om het gebied snel uit te komen. De snelweg stond vol met mensen die naar het zuiden wilden en deels ook nog met mensen die op de snelweg gestopt waren om naar de zonsverduistering te kijken. Rijstroken werden afgesloten (er waren diverse ongelukken gebeurd) en zo hebben we ongeveer 5 uur stilgestaan. Naderhand hoorden we dat er maar liefst een half miljoen auto's hebben gestaan, 130.000 meer dan verwacht.  En dat wij nog voorin de file zaten, we hoorden ook van mensen die er meer dan 12 uur over hebben gedaan. Ondertussen kropen we over de grens tussen Wyoming en Colorado.  Zittend  naast Eric (die de file doorgeworsteld heeft) en kijkend op de kaart werd me op een gegeven moment duidelijk dat we geen tijd meer hadden om de camper terug te brengen. Het kantoor van CruiseAmerica ging namelijk dicht. Dus werd het plan B: de mannen zouden de vlucht nemen en ik zou de camper de volgende ochtend terugbrengen en een vlucht regelen voor mezelf. Tenslotte zou dat voor mij (alleen) iets gemakkelijker zijn, met hulp van mijn collega's.  Het zoeken van een camping zou nog een uitdaging worden, maar rijden kon ik die camper inmiddels wel. Maar toen het verkeer vlak voor Denver opnieuw stokte, was ook plan B van de baan. Bellen met British Airways (onze luchtvaartmaatschappij) lukte de hele middag niet, er draaide een bandje dat de lijnen 'overbelast' waren. We zijn nog naar de luchthaven gereden, maar de vlucht was allang vertrokken en bij de balie was niemand van BA meer aanwezig. Plan C: alvast richting het inleverpunt van de camper rijden, daar overnachten en dan morgen weer zien. Het is een parkeerplaats bij een supermarkt geworden (afhaalpizza's in de camper gegeten). Wat lawaaierig, maar we waren blij met de camper!

De volgende ochtend stonden we om 08.30 uur bij het inleverpunt van de camper. De controle ging heel snel en om 08.45 uur zaten we al in het busje naar de luchthaven. Intussen had ik contact met mijn collega Walther en hij had al wat vluchten uitgezocht. Eerst weer naar de British Airlines balie, maar daar zou pas om 14.00 uur iemand zijn. De vlucht naar Londen zag er erg vol uit (toen we enkele maanden geleden boekten was de vlucht op deze dag ook vol). Om de uren niet verloren te laten gaan over naar plan D: vliegen met Icelandair via Reykjavik. Er was gelukkig goede WiFi op de luchthaven, maar online was er geen beschikbaarheid. Dus Eric en ik sloten aan in de rij om het te gaan vragen. Boeken aan de balie bleek niet te kunnen. We moesten bellen maar dat lukte niet vanaf mijn mobiele telefoon. Dus naar een openbare telefoon, maar daar kreeg ik geen verbinding. Een vriendelijke dame leende me haar mobiele telefoon. Achttien wachtenden voor me. Toen ik uiteindelijk aan de beurt was, waren er nog twee stoelen in business class. Vervolgens plan E, F, G en H. Delta (meedenkende dame!), KLM, Lufthansa (eventueel naar Frankfurt of München) en Frontier (dame die er geen zin in had), deze airline  alleen om naar New York of Miami te kunnen vliegen (vandaar zou het gemakkelijker zijn om een vervolgvlucht naar Amsterdam te krijgen). In elke rij keken we alvast online naar de mogelijkheden. Maar overal kregen we dezelfde boodschap: vol of slechts 2 of 3 stoelen beschikbaar. Het was al middag en toen hadden we nog niks... Plan I: opsplitsen, want 5 stoelen leek een utopie. We gingen terug naar British Airways, maar er was nog steeds niemand. Plan J: nog maar weer eens checken bij de buren van Icelandair. Online waren er ineens stoelen beschikbaar! We besloten niet langer te wachten op de grote afwezige British Airways. Het werden uiteindelijk (na bellen met Walther en online boeken) twee verschillende vluchten van Denver naar Reykjavik, Eric met Stefan en Christian; Sieme en ik in een andere vlucht, 20 minuten eerder. Maar toen we uiteindelijk de bevestiging in de mail hadden en wilden inchecken, werden we opnieuw tegengehouden. Onze boekingen stonden niet in het systeem. De supervisor ging bellen. De klok tikte door... na een half uur werden we weer opgeroepen, we moesten opnieuw bellen met Icelandair, want onze boeking was niet 'processed'. Ons geduld begon aardig op te raken. Wij hadden de boekingen en ticketnummers in handen, maar het mocht niet baten. Icelandair kon wederom vanaf mijn mobiele telefoon niet gebeld worden en dit keer wilde niemand zijn telefoon uitlenen. De dame achter de balie was onverbiddelijk, als we niet zouden bellen, verviel onze boeking. Walther had me twee telefoonnummers van Icelandair in IJsland gestuurd, maar daar kreeg ik een bandje 'gesloten'. Dus maar weer naar de openbare telefoon. Sieme logde inmiddels in op Icelandair, onze boekingen stonden keurig bevestigd. Ik kreeg telefonisch verbinding, twaalf wachtenden voor me. De dame die ik aan de lijn kreeg begreep het probleem niet, alle boekingen waren in orde. Ze wilde de dame achter de balie spreken. Tja, die balie was ergens anders dan de openbare telefoon aan de wand. Eric is op hoge poten naar de dame achter de balie gelopen en heeft haar persoonlijk naar de openbare telefoon gesleept. Vervolgens was het weer wachten. Opeens ging mijn mobiele telefoon: Icelandair aan de lijn. Uw boekingen zijn in orde, we bellen nu de supervisor om de boardingpasses uit te geven. Daarna duurde het nog een half uur, maar om kwart voor 4 was het voor elkaar. Twee verschillende vluchten voor 3 en 2 personen, dat was ineens niet meer zo erg. Hup, richting de douane en de gates, want het boarden zou dadelijk beginnen. Eric stond op zijn vlucht eerst nog stand-by, maar uiteindelijk konden we Denver allemaal achter ons laten. 

Op dit moment zijn we alle vijf weer herenigd in Reykjavik. Vanmiddag vliegen we gezamenlijk naar Amsterdam.