Naar Bryce Canyon

Toen we opstonden, was het bewolkt. Helaas geen mooie zonsopkomst in de Grand Canyon dus. Rond 09.00 uur waren we weer op pad. Via diverse uitkijkpunten waar we uitstapten om nog weer eens van de fenomenale panorama's te genieten reden we noordwaarts richting Bryce Canyon. Veel plaatsjes met Indiaanse roots en veel stalletjes met 'native handcraft and jewelry' langs de weg. Het landschap wisselde steeds: van hoogvlaktes tot canyons in allerlei kleuren, geel, rood maar ook grijs of in combinaties. De lagen van vele duizenden jaren kon je goed onderscheiden. Rivieren (o.a. de Colorado) zagen we in de diepte. Over de Glen Canyon Dam reden we Utah binnen. De tijd ging op dat moment een uur vooruit. De boys haalden even wat slaap in op de 'achterbank'. Echt uitslapen was er immers niet bij in deze reis.

Na een pauze om te tanken heb ik het stuur weer overgenomen. We hadden voor het eerst wat last van verkeersoponthoud, langzaam verkeer voor ons en wegopbrekingen. Wel een mooi gebied met allerlei ranches langs de weg en wijdse, groene valleien. Via de Red Canyon reden we Bryce Canyon National Park binnen. Nadat ik de camper tussen de bomen gemanoeuvreerd had op onze overnachtingsplek, hebben we genoten van een grote watermeloen en vervolgens hebben we de bus naar Sunset Point genomen. Wat een fantastisch uitzicht over de canyon.  Waar de Grand Canyon door de kracht van het water is gevormd, is Bryce Canyon ontstaan door wind-erosie. Alle kleuren geel, oranje en rood waren vertegenwoordigd. De zon was er inmiddels weer bij, wat de kleuren nog intensiever maakte. We hebben vervolgens de Nevaja Loop Trail gelopen, dit pad daalt helemaal af, de canyon in. We liepen langs stijle rotswanden, allerlei uitgesleten rotsblokken en formaties. We hebben veel foto's gemaakt. Op de bodem van de canyon groeien gewoon bomen. En omgevallen/omgewaaide bomen blijven uiteraard gewoon liggen. Daar moest natuurlijk in geklommen worden, wat tot hilarische situaties leidde. Maar uiteindelijk moesten we ook weer naar boven lopen en kwamen we weer bij Sunset Point. Het was inmiddels na half 7 maar we wilden nog graag kijken bij Bryce Point. We vroegen aan de chauffeur van de voorbijkomende bus of dat nog kon. Dat kon, er zouden na deze nog twee bussen komen. We stapten gauw in en genoten bij Bryce Point van het uitzicht en de kleuren van de ondergaande zon. Toen Eric en ik terugkwamen bij de bushalte, stonden de 4 boys (die een eigen rondje hadden gelopen) al keurig klaar. Yeah, niemand kwijtgeraakt vandaag! Alleen kwam er vervolgens geen bus... Op het bord stond dat de bus waarmee we gekomen waren, de laatste was... Hmm wat nu? We waren wel een kilometer of zes van onze camping verwijderd en de zon was onder. Auto's verlieten één voor één de parkeerplaats en we overwogen om een lift te vragen, al zouden we ons dan moeten opsplitsen. Ik belde het algemene nummer van het national park, maar dat was maar tot 16.30 u bereikbaar. Vervolgens het noodnummer gebeld (daar voelde ik me wel wat bezwaard over), ik moest aan de lijn blijven en ze zouden contact opnemen met de buschauffeurs. Inmiddels hadden zich nog twee wandelaars bij ons aangesloten. Terwijl ik nog met de dame aan de lijn was kwam er ineens een bus om de bocht. Hoera! Eric en Christian zijn nog even langs de kampwinkel gelopen en Sieme heeft de barbecue alvast aangestoken. In de Canyon was het weer veel kouder, de lange broeken en vesten waren geen overbodige luxe. Na het eten ontkwamen Eric en ik er niet aan: het kaartspel 31-en. We hadden eerdere verzoeken vriendelijk afgeslagen, maar nu moesten we meedoen en we bleken er nog goed in te zijn ook. Hierdoor werd het pas rond middernacht stil in de camper.