Death Valley

Om 06.30 uur ging onze wekker. De boys draaiden zich nog heel even om, ik maakte het ontbijt en Eric is snel gaan douchen. Koud was het, maar enkele graden boven nul. Maar ja we verbleven ook boven de 2000 meter. We hadden een lange rit voor de boeg naar Dead Valley National Park. We hebben een pas voor alle nationale parken gekocht voor US$ 80. Alternatief was US$ 30 per park, gezien het aantal parken dat we bezoeken een gemakkelijke keuze. Rond 08.00 uur vertrokken we, de boys toch al weer in bedrijf, bedden opgeborgen etc. We wilden via Giant Forest zuidwaarts rijden, maar voor voertuigen langer dan 7m bleek dit niet toegestaan. We moesten dus een stuk terugrijden en daarna zuidwaarts via een andere haarspeldbochten-weg. Fijn dat we zo vroeg waren, er was nauwelijks ander verkeer. Uiteindelijk kwamen we op lange, rechte wegen en konden we wat mijlen maken. Het landschap werd steeds dorrer en kaler. Pauze ingelast in Tehachapi, een 'wild west' stadje als uit een film. Ze hadden er een pompstation en een supermarkt, maar daar vrijwel alleen ongezonde zaken als chips en koek. Maar één soort (zoet) brood. We hebben dus niet alle boodschappen kunnen doen, maar hebben nog de nodige rantsoenen en water! De rit verliep verder goed. Wat een landschap: enorme vlakten, soms afgewisseld met wat rotsgebergte, meer dan wat laag struikgewas is er niet. De snelweg loopt er kaarsrecht door heen. Je vraagt je af wat mensen bezielt om hier te wonen. Er is wel industrie (zoutwinning, olie etc.) maar de huisjes zien er verwaarloosd en armoedig uit. Sommige lijken onbewoond maar de geparkeerde (en gepoetste) auto ernaast verraadt het tegenovergestelde. We kwamen tijden lang niemand tegen. Interessant om te zien maar ik zou er nog niet dood gevonden willen worden.

Na de lange rit zijn we aan het einde van de middag in de buurt van Death Valley gekomen. Het national park zelf ligt op 86 meter onder zeeniveau. Het is van oorsprong een binnenzee uit de oertijd, geheel uitgedroogd. Het kan hier met gemak 50 graden worden en 's nachts koelt het nauwelijks af.

De panorama's waren toch heel verschillend ondanks dat het er op het eerste oog allemaal als droog en dor uitzag. Nu kwam er nog een flinke uitdaging, met de camper over de bergrug om in de echte valley te komen. Naar 5000 ft (ruim 1500 meter) om daarna snel af te dalen naar -282ft (-80 meter). Borden langs de weg waarschuwden ons voor de hitte. Airconditioning uit dus. In een lage versnelling kropen we de pas op. Het ging goed, al kostte het Eric een zweetdruppeltje...
Na de bergpas hadden we dan eindelijk de vallei voor ons. Waar zou hier toch een camping zijn? Er doemden wat houten gebouwtjes op en een parkeerplaats in de zinderende hitte. Ja hoor, Stovepipe Wells, onze camping. Je kon nauwelijks uit de camper vanwege de muur aan hitte. Hoe moest dit vannacht gaan als we geen stroom/airconditioning hadden? Eerst maar eens even melden, er waren in de vallei nog 4 andere rv's aanwezig. En een paar auto's. De receptie van het complex was heerlijk airconditioned. Er was keurig op ons gerekend. Een vriendelijke dame heette ons welkom en legde ons uit dat we onze camper op plaats 3 mochten aansluiten op stroom, water en de riolering. Yeah! Airco dus! Maar the good news was voor de boys: er was een zwembad en WiFi! Hoe ze het hier doen, doen ze het. WiFi via de satelliet. Water komt uit een bron en elektriciteit van zonnepanelen. De boys zijn meteen gaan plonsen. Daarna eten in het restaurant, want het was te warm om te koken. Alcohol hier alleen voor 21+ met ID, dus pech voor Stefan en Sieme, geen bier, maar cola. Na het eten was het buiten nog 46 graden. Nog maar een keer zwemmen dus. En daarna snel richting de airconditioned camper voor de nacht.