Naar Mount Rainier National Park

We gaan richting het vulkanische Mount Rainier National Park vandaag en dat is weer in de staat Washington. Tenslotte moeten we over een paar dagen de camper weer inleveren in Seattle en zal onze reis ten einde zijn.

We hebben de route gepland via weg 131 maar kunnen de weg in eerste instantie niet vinden. Uiteindelijk belanden we in een klein dorpje en gaan er koffie drinken. Eerst krijgen we de zegen van een oude dame die met tranen in haar ogen haar dankbaarheid toont voor het feit dat wij toeristen haar land nog steeds willen bezoeken. Ze refereert aan de politiek, maar ik zeg dat de mooie natuur en de gastvrijheid van de mensen niet veranderd zijn. ‘God bless you’.

Dan vragen we ook de weg. Alle koffiedrinkers bemoeien zich ermee. De 131? Dat is een weg dwars door bos en gebergte, smal en in dit jaargetijde kan de weg vol ‘potholes’ zitten, je kunt op sommige stukken niet eens keren. Een andere bezoeker voegt er aan toe dat hij enkele weken geleden toeristen sprak, die deze weg gereden hadden en het hun ‘worst trip ever’ noemden... ondanks dat onze 4WD camper de kleinste in zijn soort is, besluiten we de gok niet te wagen. Terug naar de interstate dus en dan een stuk highway. Evengoed een prachtige tocht.

In en vlakbij Mount Rainier National Park zijn verschillende camping-opties. De meeste hebben alleen toiletten en geen douches. Een uitzondering is Packwood waar we als eerste gaan kijken. We gaan er 30 jaar terug in de tijd. De receptie van de camping is in een zwaar vervallen stacaravan gehuisvest, waarvan het trapje zo goed als vergaan is. Binnen worden we echter warm welkom geheten door Donna, die geen tanden meer heeft en op een planbord en in een schrift de reserveringen bijhoudt. De vraag of ze nog een plekje voor ons heeft, kan dan ook niet zomaar beantwoord worden, die puzzel duurt wel een minuut of tien. Eerst horen we welke plaatsen we allemaal niet kunnen staan omdat er al iemand anders staat of omdat ze die op telefonische reservering heeft weggegeven. En sommige zijn net iets verder van het toilet en de douche, die vindt ze niet goed genoeg voor ons, andere zijn weer net te ver van de vuilnisbakken... Een binnenkomend telefoontje wordt ondertussen met ‘hang on’ beantwoord. Uiteindelijk neemt ze de tijd om met ons rond te rijden en ons 3 plekken voor te stellen. We kiezen er eentje uit en krijgen dan allerlei bindende adviezen van haar mee hoe we de regio en de vulkaan moeten bezichtigen. betalen per credit card kan hier niet, gewoon handje contantje. Wat schertst onze verbazing ‘s avonds als we vrijwel alleen op deze rustige camping staan ondanks Donna’s vele reserveringen... Maar we hebben een mooi uitzicht op de besneeuwde vulkaan en voelen ons hier prima thuis!